Moje życie moimi oczami

Bywają takie chwile, że wyjazd nawet taki krótki rodzi wiele wątpliwości na dalszy sens.Oczywiście pewne sytuacje pomagają lub zwyczajnie smucą. Myślenie o tym że jest to dobry czas zmienia się. nie jest tak że wszystkie dobre uczucia zniknęły, a jednak ma się takie wrażenie. Chciałoby się krzyczeć głośno proszę nie rób tak to mnie rani, przytul mnie a serce się smuci.....Nie chodzi tu o zazdrość do wspólnego dziecka, ale o wrażenie co dzieje się w sercu gdy miłość staje się mniejsza.Pomimo tych chwil miłość nie zmienia się...Narzucanie pewnych działań by zrobić tak a nie według siebie narusza wolność.W życiu człowiek powinien być wolny większość życia wtedy naprawdę jest szczęśliwy nawet sam ze sobą.Ciągle biegnąc bez zatrzymania ulatują nam najcenniejsze chwile- dla nwszej rodziny, przyjaciół, kościoła i samego siebie.Nasze wartości zmieniają się nieustannie, bo dwa razy ta sama data w kalendarzu nie nastąpi a kto wie kiedy zgaśnie ogień w naszym sercu

Tak to w życiu bywa,gdy dużo się dzieje spraw naraz.Ostatnio było Święto Zmarłych, a ja pogrążona w zadumie odłożyłam pewne sprawy na bok.Niby wszystko się dzieje swoim rytmem, a jednak człowiek myśli o innych osobach, szczególnie gdy są bliskie i nie mają łatwo w życiu.Życie to wieczna niespodzianka, gdy masz wrażenie że się otworzyło już wszystkie prezenty w środku coś idzie nie tak. Czasami nasze życie bywa przewrotne, bo gdy bardzo chcemy by było po naszemu dzieje się odwrotnie.Ta śwadomość podkreśla walkę jaką toczymy z naszym losem i gdzie w danym miejscu jesteśmy.Trzeba jednak również brać pod uwagę to co dobrego się dzieje w naszym życiu każdego dnia.Może czasami nawet zawodzimy samych siebie a co dopiero innych.Nasze życie to szereg decyzji tych dobrych i złych, które wybieramy sami, lub przynajmniej próbujemy sami ogarnąć.Jak co miesiąc zbliża się Adoracja w naszej parafii.Dla mnie to szczególny czas gdy się wyciszam, nabieram spokoju serca na sprawy które wciąż są obecne.Moje życie bez Adoracji i wspólnoty kościoła było prawie puste.Sercem oddaje to co się u mnie dzieje, a potem sercem otwartym patrzę na innych.Człowiek noe powinien być sam!

Dziś trochę inaczej.Tzn.?Spróbuje napisać opowiadanie.Odrazu podkreślam, że nie jest to realna historia, być może pewne rzeczy będą bliskie realiom, jednak to tylko część rzeczywistości.

"Maks"

Dawno, dawno temu był sobie chłopczyk.Mieszkał on za wieloma górami,za wieloma lasami, gdzie moglibyśmy żyć nawet my sami.Nasz mały bohater miał wiele trudności- zaczynając od szkoły po rodzinne zazdrości.Dlaczego?Czy miał powody?A może za mało dostawał miłości.Walczył on z wszelkimi przeciwieństwami, kochał swych rodziców, najmocniej gdy byli obok niego.Tak między nami uśmiech pojawiał się, innym razem wrażliwość obsypywywała jego oczy smutnymi łzami.Te wszystkie jego emocje nie wzięły się z niczego.Dlaczego? Mając niewiele dni w swym życiu, mama była nieobecna dwa miesiące.Było to dla małego dziecka bardzo męczące.Tato chłopca bardzo chciał podołać teraźniejszości, nie mając czasu na sen, ani na inne przyjemności.To jednak walka z tym co nie tak na codzień, oczekiwanie zbliżało ku końcowi.Dlatego też po dwóch długich miesiącach rodzina znów była razem.Choć napewno na początku nie było łatwo, to był warto.Bo gdy dziś ten mały chłopiec widzi rodziców razem w domu z nim, jego cały świat daje miłość do rodziców, którzy go kochają, takiego jaki jest i jaki będzie.Kochać sercem jest ważniejsze niż rozumem,bo to potrafi trwać lata, aż wreszcie któregoś dnia mały chłopiec uśmiechnie się i powie "to jest moja kochana mama, to mój kochany tata"

Chyba każdy z nas ma taki czas, że pamięta o czyiś urodzinach choć relacja bywa bardzo złożona. Pomimo, że tak jest myślimy o tej osobie w dniu jej święta, nie patrząc co było złe i nieodpowiednie. Życie nasze weryfikuje czy dobrze postępujemy czy nie. Adoracja czas bliskości z Bogiem. Ostatnio mam spostrzeżenia, iż takie chwile zadumy nad swoim życiem wolę złożyć w Kościele, niż aby każdy potępiał lub oceniał moje postępowanie. Gdy nie jest najważniejsze ile masz swoich skarbów w domu dla mnie najważniejszym diamentem jest moja rodzina-mąż i syn. Dosyć długo byłam pod wpływem rodziców, którzy wypełniali mój wolny czas zajęciami dodatkowymi lub bym poprostu zdala od ich zasięgu-wybierając spotkania ze znajomymi. Nie mówiąc nie robiłam wszystko by moje życie było inne.Nawet nie przejmując się ocenami, nieśmiałością oraz pod względem wielu innych rzeczy znosiłam śmiech ze mnie moich kolegów odejmował pewność siebie.Niby powienien być szczęśliwy no ale jednak nie.Tak naprawdę po wielu latach człowiek dostrzega,tak jak np.w moim przypadku że pomoc psychologa powinna przyjść szybciej niż prawie na początku liceum.Oczywiście to zrozumiałe, że na tyle osób w szkole jeden psycholog nie da rady częstych spotkań z jedną osobą.Nie byłam dziewczyną, która da radę przejść przez wszystko sama.Mój krzyk zostawiałam w książkach i wierszach czy opowiadaniach.A czy dorośli potrafią dostrzec, że coś nie tak się dzieje z nastolatką?

Wiele w człowieku się zmienia, gdy czuje spokój w swoim sercu i w życiu codziennym.Codzienność bywa różna, ale czy warto uważać że dany dzień był zły? Lista uczynków dobrych jakie zrobiło się w ciągu dnia dodaje na kolejny dzień. Nawet gdy człowiek jest samotny wiele osób mu towarzyszą w dniu codziennym.Czasami ciężko się pogodzić z losem i tym co przeżywamy.Jednak za sprawą przeciwnościom losu nasza pustka w domu zmienia się w wypełnione serce dla naszych bliskich spoza rodziny.Trudno jest czasem być zdanym na siebie np. w szpitalu.Czy jest to istotny element do myślenia i zatracania się w tym co przynosi nam dzień.Każda nawet mała iskierka dokłada do naszego życia żar.Żar, który pod wpływem czasu zmienia się w piękną i wartościową znajomość.Bo jak wiele osób mówi lepiej mieć paru prawdziwych przyjaciół niż niby przyjaciół, którzy gdy pojawi się problem uciekają zapatrzeni na samych siebie.Życie weryfikuje czy te znajomości, które mamy w życiu warte są naszych minut i czy rzeczywiście wynosimy więcej dobrego niż złego jak egoizm.